Gece; Eylül, Eylül kokarak yaklaşıyordu! Güneş
henüz batmamış, denizin maviliği ile buluşmaktaydı. Aradaki kaç bin mesafe ile
geceye hazırlanıyorlardı birlikte…
Güneş; üzerindeki kırmızı giysiyi yavaşça
çıkararak denizde kaybolmaya başlayınca,
deniz de çıkardı mavi giysisini ve gecenin karanlığını aldı üstüne…
Kırmızı ve mavi son demlerini vuran bir Eylül gecesinde kayboldular…
Eylül’ün kokusu diğer aylara benzemez. Çünkü
bazen bitiş, bazen de başlangıçtır Eylül… Bazen yiten bir koku, bazen de yeni
duyulan bir hazdır Eylül…
Son demlerini vuran bir Eylül gecesiydi
yaşanan…
Bojidar Çipof
26 Eylül 2015
