Yalnızlıklar düşmüş sokaklarda
Kalbimin ritmik atışları gibi adımlarla
Gece içimi ateş gibi dağlarken
Aklımda bir isyanla yürümekteyim…
Korkuyorum bu sessizlik hücremde
Ya yolu kaybettim ya da ben kayboldum!
Etraf mı zifir, yoksa ruhum mu?
Zira artık tamamen karanlıklardayım…
İçimde bir yandan seni çiziyorum
Siyaha boyanmış bir tuval gibi çıkıyor cismin…
Sanki yaşanılmamış gibi hatıralarda da yoksun
Bilen var mı, kalbim kimde emanetti?
Hayaller kaybolurken duygusallığım da agresifleşti
Şarkılara bile küstüm, dudaklarım da hissiz
Sorular ve alınamayan cevaplarla dolu bu
yaşamda
Çok sesli yalnızlık bu olsa gerek…
Peki, ilmek, ilmek işlediğim sevdam kimeydi?
Gökyüzüne yazdığım mektupları gören var mı?
Aynı gökyüzü altında değil miyiz seninle?
Kime sormalıyım içimdeki çokça soruyu?
Aşk sessiz, sevgi dilsiz de
olsa yaşamak gerek
Dibe vurmuş hüzünlerden sıyrılma vaktidir
Ancak yanıtlayabilirseniz son bir sorum var
Kalbim kimde emanetti bilen var mı?
Bojidar
Çipof
21
Temmuz 2013
