YUNANLILIĞIN DOĞUŞUNU HAZIRLAYAN ETKENLER ve GÜNÜMÜZDEKİ YANSIMALARI

11 Mayıs 330'da Bizans İmparatoru Konstantinos, Doğu Roma’nın yeni başşehrini resmen açtı ve zenginliğini arttır­mak hususunda elinden gelen hiç bir şeyi esirgemedi, özel­likle kilise inşaatına da büyük önem verdi. Bu suretle, Konstantinopolis’te başlangıcından itibaren Hıristiyanlık havasına girildi ve ahalinin bü­yük bir kısmı dil bakımından Grekleşti. Zaman içinde Bizans İmparatorluğu adını alan bu devlet, Büyük Roma'nın bitişinden itibaren Fatih Sultan Mehmed'in, İstanbul’u alarak bu imparatorluğa son vermesine kadar, bin seneden daha fazla bir süre ayakta kalmıştır.
 

Roma adı daima Bizanslıları büyülemiş ve Roma devlet geleneği Bizanslıların siyasi düşünce ve iradelerine sonuna kadar hâkim olmuştur. Roma İmparatorluğu'nun mirasçısı olarak hare­ket eden Bizans; bütün Dünya üzerindeki yegâne imparatorluk olmak istemiş ve Hıristiyan olan bütün ülkelerin üzerinde egemen­lik iddiasında bulunmuştu. Ancak Bizans, eski Roma'nın mi­rasçısı olmak düşüncesinde olmasına rağmen, zamanın akışı içinde Romalı temellerinden gittikçe uzaklaştı, kültür ve dil bakımından Grekleşti ve Bizans hayatı kiliseleşti.

Bizans’ta devlet ile kilisenin ittifakı her iki tarafa da bü­yük kazanç ve güç sağlamıştır. Bizans Devleti, Hıristiyanlığı, kuvvetli bir ruhi, birleştirici kudret ve imparatorluk için güçlü manevi bir destek olarak değerlendirmiş, kilise ise bu ilişkiden sonsuz maddi çıkarlar elde etmiştir. Mevcut nizamlara karşı olan her türlü hareket için “din karşıtı” denmiştir. Din kullanılarak kitleler üzerinde baskı ve tahakküm sağlanırken zaman zaman da devlet ile kilise çatışmıştır. Bu çatışmalar sonucunda; azledilen, asılan, adalar zindanlarında öldürülen ya da gözlerine mil çekilen patriklerin sayısı azımsanamaz.

Bizans imparatorları, “Sezaropapist” bir yaklaşımla kilise üzerinde mutlak bir denetim kurarak kiliseyi siyasi amaçları doğrultusunda kullanmaktaydılar ve patrikler üzerinde çok fazla denetime sahiplerdi. Birçok tarih ve din kitabında; imparatorla ters düştüğü için İstanbul Adaları’ndaki zindanlarda işkence yapılan, gözleri kör edilen, unvanı zorla elinden alınan patrikler hakkında bilgi bulunur. Bizans tarihsel sürecinde, patrikler hep emir kuludur.

İstanbul’un 1453’te Osmanlılar tarafından ele geçirilmesi ile başlayan “Yeni Çağ” 1789 Fransız İhtilâli ile son bularak “Yakın Çağ” başlamıştır. Gerek Yeni Çağ’ın ve gerekse Yakın Çağ’ın üzerinde bulunduğumuz bu topraklar ile çok yakın ilişkisi bulunmaktadır.

Fatih Sultan Mehmed’in İstanbul’u alması esnasında Rum Patrikliği makamı boştu. Zira Fetihten önce Bizans İmparatoru Papalık ile askeri yardım karşılığında bir anlaşma yaparak Patrikliği bir anlamda fesh etmişti ve bu edenle de Ayasofya’da yapılan son Paskalya Ayini’ni bir Katolik kardinal yönetmişti. Fatih, şehri ele geçirdiğinde bu olayı öğrendi ve Patriklik makamına sevilen bir din adamı olan Georgios Sholarios’u patrik olarak atadı. 2. Yennadios dini ünvanı ile bu makama geçen Sholarios aynı zamanda Fatih tarafından “Rum Millet Başı” ünvanını da aldı. Rumların dışında kalan Ortodoksları da kapsayan bu “Millet Başı” ünvanı zaman içinde Osmanlı’nın başına dert hatta çöküşü hızlandıran unsur da olacaktı…

1789 Fransız İhtilali'nden sonra, özellikle Avrupa'da mil­liyetçilik akımları artmış ve bu dönemde, eski Yunan medeniye­tini Avrupa medeniyetinin beşiği sayan Yunan hayranlığı yayıl­mıştır. Bu dönemde; kültürel isimler altında kurulmuş Yunan derneklerinin yanı sıra, yasadışı Yunan örgütleri de bu Yunan sempatizanlarından maddi, manevi destek görmüşlerdir. Aynı dönemde; Voltaire gibi, Avrupa'nın önde gelen birçok aydını da Yunan sempatizanı olup, ortaya çıkan “Yunancılık” akımına yardım etmekteydiler. Yazdığı lirik şiirler, daima Helenlere methiyelerle dolu olan, Lord Byron ise Yunan isyanının ve “Megali İdea”nın mimarı, ozan/militan Rigas Ferreos'tan (Rhigas Fheraios) çok etkilenmiştir.

Çeşitli ırk ve dinlerdeki toplulukları bünyesinde barındıran Osmanlı İmparatorluğu topraklarında gözü olan devletler, bu etnik topluluklar üzerinde kışkırtıcı rol oynamaktaydılar. Osmanlı devlet geleneğine göre, ibadetlerini kendi dil ve dinlerine özgür­ce yapabilen bu topluluklar, zamanla patlamaya hazır bir bomba haline dönüştürülerek Avrupa devletlerinin ve Çarlık Rusya’sının maşası olmuşlardır.

17. Yüzyılda, Osmanlı İmparatorluğu çökmeye başlayınca, özerklik ve bağımsızlık emellerine kapılan kimi Hıristiyan azınlıklar, büyük devletlerle, özellikle Orto­doks Rusya ile birlikte düzen çevirmeye başladılar. Rusya, Osmanlı Devleti'ne karşı beslediği askeri ihtiraslarında, azınlıkları değer­li bağlaşıklar ya da aletler olarak görüyor, Hıristiyanların dini duygularını ve ulusal emellerini kışkırtarak, Osmanlı gücünü içeriden yıkmaya çalışıyordu.

Birçok batılı için “Constantinople” adının hâlâ Bizans'ı çağrıştırdığı ve askeri yoldan olmasa bile Osmanlı İmparatorluğu'nu köşeye sıkıştırma düşüncesinin kendini hissettirdiği bu dönemde Rumlar, Türklerden çok Batılılar ile ilişki içindeydiler. Hıristiyanlar arasındaki mezhep farklılıklarına rağmen, kar­ma evlilikler yolu ile organik bağların tesis edilmesi ile ve aynı dine bağlı olmanın sonucu olarak aynı ideali paylaşma duygusu da o dönemde hayli artmıştır.

Bu arada, elçiliklerde çalışan Rum memurların da etkisini unutmamak gerekiyor. Zira bunlar sayesinde, Rum-Batılı yakınlaşması daha da kolaylaşmıştır. Batılıların Rum tezlerini henüz tam olarak kabul etmiş olmamasına rağmen, Osmanlı İmpara­torluğu içindeki Hıristiyanların korunması ile ilgilenen Fransız­lar, Türklerin o zamanlardaki politikasına karşı taraf olmuşlar­dır. Osmanlı Hıristiyan toplumlarının, ruhani ve sivil kimi önderleri de Rum Patrikhanesi’ne Osmanlı Devleti içinde verilen ve devlet içinde devlet olma (imperium in imperio) niteliklerine sahip, ge­niş ölçüdeki hak ve ayrıcalıklardan yararlanarak yabancı devlet­lerle ilişkiler kurmakta ve bağımsızlık hayallerini gerçekleştirmeye çalışmaktaydılar.

Asırlarca Katolikler tarafından ezilen Rum Ortodokslar, Osmanlı idaresi altında aslında huzur bulmuşlardı ama Rum patrikler bu huzurun yanında kilisenin tarihinde olmadığı kadar da yetkiliydiler. Zira Bizans döneminde kilisenin ruhani işler dışında hiç bir yetkisi olmadığı gibi, patrik­ler de Bizans imparatorlarının entrikalarına maşaydılar. Osmanlı idaresine geçildikten sonra Patrik; padişahlıktaki Hıristiyanların devlet başkanı, patrikhanenin kutsal meclisi de (Sen Sinod) “Millet Meclisi” gibi çok geniş yetkilerle donatıldı. Osmanlı topraklarının genişlemesiyle birlikte, kilisenin bu yetki alanı da büyüdü ve “Devlet İçinde Devlet” oldu.

Rum Kilisesi, bu yetkilere sahip olunca, Osmanlı idaresi altındaki Hıristiyan tebaayı, özellikle Rum olmayan Bulgar gibi Slav kökenli Ortodoksları ezmeye başladı. Rumlar, her bakım­dan imtiyazlı olarak ticari faaliyetlerin de önemli bir bölümünü ellerinde tutmakta ve saray içinde en önemli görevlerde çalışmaktaydılar. Buna rağmen bir yandan Osmanlı Devleti'nin sonunu hazırlamak ve isyan için hazırlanmaktan geri kalmadı­lar. Osmanlı Devleti'nin, başta Rusya olmak üzere düşmanları ile işbirliği yaptılar ve sonunda Megali İdea'yı gerçekleştirmek için isyan ettiler.

Mitolojik masallarla kandırılan Rum Ortodokslar, arkalarında Yunan hayranlığından kaynaklanan ya da siyasi ve ticari çıkarlar için destek veren bir kitle ile ortaya “Yunanlı” olarak çık­tılar. Dışardan desteklenen bu akım evvelâ Anadolu'da yaşa­yan Hıristiyan tebaa üzerinde “Yunanlılaştırma” faaliyetleri ola­rak başladı. Yunanlılıkla ilgisi bulunmayan Anadolu'nun Türk Hıristiyanlarına sistematik bir çalışma ile Yunanlılığı be­nimsemeleri için propagandalar yapılmaya başladı. Yunan propagandasının örgütlenmesinde en önemli rolü şüphesiz Fener Rum Patrikhanesi oyna­mıştır. Rum okullarındaki öğretmenler ve papazlar yardımıyla, Ana­dolu'nun Ortodoks Mezhebi’nde olan Hıristiyan halkına “Hele­nizm” ruhu aşılandı. Bugün Yunancılığın temek doktrini olan “Megali İdea” nın (Büyük İdeal- Büyük Ülkü) temel noktası Türk düşmanlığı üzerinedir ve ideanın şahikası bir gün İstanbul’un Kostantinopolis adıyla yine Yunanistan’ın başşehri olmasıdır.

Sonradan İslamiyet’i seçmiş ama dışlanmış bir Yunanlı olan, Prof. Cosmas Megolamatis'in bu konudaki düşünceleri şöyledir:

“Yunanistan'ın Türk karşıtı tavrını anlamak için, Yunanlılara ilk ve orta eğitimde hangi değerlerin benimsetildiğini ve da­ha sonra hu değerlerin üniversite, kitle iletişim araçları, o ülke­de yayımlanan kitaplar ve yapılan siyasal tartışmalar düzeyinde nasıl yaygınlaştırıldığını araştırmak gerekli olmaktadır (...) Yunan eğitim sisteminde öylesine bir din bilgisi dersi okutulmaktadır ki, bu kursun akademik ve uluslararası düzeyde düşünülen din tarihi dersi standartları ile uzaktan yakından bir ilgisi bulunmamaktadır. Yunanlılara öğretilen din anlayışı, Hıristiyanlığın, çağdaş bilimin ve bilim adamlarının vardığı sonuçlara son derece aykırı olan Ortodoks bakış açısıdır. Bu din dersle­ri, sonuçta Yunanlılara Hıristiyanlık hakkında gerçeklere hiç de uymayan bir görüş benimsetilmesine yol açar.

Edebiyat derslerine gelince, bu derslerde okutulan konu­lar, Yunanlıları sosyal düzeyde Ortodoks ideallerle uyumlu hale getirmek amacıyla. Yunan edebiyatından özenle seçilir. Böylece, bu dersler vasıtasıyla Yunanlılar, Ortodoks Kilisesi'nin isteklerine uygun düşen bir kişilik sahibi olmaya ve olayları kendilerinden istenilen şekilde görmeye ve değerlendirmeye başlarlar. An­cak sadece din derslerinin değil, Ortodoks Kilisesi'nin istediği içerikte verilen diğer derslerin de, ortalama Yunan vatandaşının karakterinin şekillenmesinde etkili olduğunu belirtmek yerinde olacaktır. Yunan Ortodoks Kilisesi'nin Yunan eğitim sistemindeki etkisi, sadece din dersleriyle sınırlı değildir.”

Yunanistan'da, daha ilkokulda başlayan bu beyin yıkama ile “Megali İdea” ülküsü küçük çocuklara aşılanır. Kitaplara sistemli bir şekilde yerleştirilen telkinler, üniversite sıralarına kadar de­vam eder. Bir ilkokul kitabında ise “Ah Patrik” başlıklı bir yazıda 1821'deki Yunan isyanı sırasında asılan Patrik Grigorios'un hatırası anılmaktadır. Yazıda, patrik için “Hıristiyan ümmetinin fedaisi bir aziz” denilmiştir. (Yeni Kıbrıs Temmuz 1987 C. IV No. 10 s. 35, 36 "Kıbrıs Anlaşmazlığında Yunan Eğitim Politikasının Yeri" adlı makale, Muhsine (Helimoğlu) Yavuz)

Fatih Sultan Mehmed’in 1453’te Rum Patrikliği’ne bahşettiği “Millet Başı” statüsü olmasaydı, muhtemelen 1830’da Yunanistan adlı bir devlet kurulamazdı. Zaten Yunanistan, 3 Şubat 1830’da tesadüfen şu anki coğrafyasında kurulmuş bir devlettir.

1814’de Yunan İhtilali için kurulmuş gizli bir örgüt olan Filiki Eterya’nın faaliyetleri sonucunda 1821’e gelindiğinde Rum Patrikhanesi isyan hazırlığının merkezi ve silah deposu halini almıştı. Durumu öğrenen Osmanlı yönetimi Patrikhane’ye baskın düzenledi ve sahte yeniçeri giysileri ile çok sayıda silah ele geçirildi. Sadrazam Benderli Ali Paşa tarafından sorgulanan Patrik Grigorios 2 Nisan 1821’de Patrikhane’nin orta kapısında (Petro Kapısı) asıldı. Asılmanın ardından Rum Dini Meclisi tarafından, kapının önünde bir Osmanlı Şehzadesi, Sadrazamı ya da Şeyhülislamı asılmadıkça bu kapının açılmaması için bir fetva verildi. Bu fetva hâlâ geçerlidir ve kapı hâlâ kapalıdır. Kapıya (kendilerince) “Kin Kapısı” denilmektedir.

Yukarıda “Yunanistan, 3 Şubat 1830’da tesadüfen şu anki coğrafyasında kurulmuş bir devlettir.” demiştik. Çünkü Mora İsyanı ile başlayan süreçte, Yunanistan’ın Türkiye toprakları üzerinde kurulması hedeflenmişti, bu bağlamda; Yunanistan gerçekten şu anki coğrafyasında tesadüfen kurulmuş bir devlettir. 1821’de patriğin asılması ile başlayan Mora İsyanı’nın ardından uzun süren çarpışmalar Osmanlı’nın aleyhine oldu. Mora’daki çarpışmalarda Osmanlı, Batı ve Rusya’yı da karşısına almıştı. 1827’de Fransa, İngiltere ve Rus donanmaları Navarin Deniz Baskını ile Osmanlı’nın tüm gemilerini batırdılar. Bu süreç 1829’da Edirne Anlaşması ile Osmanlı’nın Yunanistan’ın bu günkü coğrafyasında kurulmasına razı olması ile sonuçlandı. Beş ay sonra 3 Şubat 1830’da imzalanan Londra Protokolü ile de Yunanistan resmen kuruldu.

Bu süreç aynı zamanda, Osmanlı’nın çöküşünü başlatan süreçtir. Zira bu sadece Yunanistan’ın kurularak Osmanlı topraklarından kopması değildi… Eflak Boğdan ve Sırbistan da otonomi kazandı, Rusya ticaret gemileri için boğazlardan serbest geçiş hakkı elde etti, Osmanlı İmparatorluğu, Rusya’ya savaş tazminatı ödemeyi kabul etti ve Çerkesya üzerindeki tüm hakları ile Karadeniz’in bir bölümünün kıyı kontrolünü de Rusya’ya devretti.

1930’da çatlayan yapı 1877/78 Osmanlı Rus Savaşı ile Balkanların büyük kısmı ile şimdiki Bulgaristan’ın yarısının da Osmanlı’nın elinden çıkması ile kırıldı. İnişler çıkışlarla dolu Osmanlı Tarihi sürecinde 1830 ve 1878 tarihleri en kötü yıllardır.

Osmanlı’da 1930’da başlayan çatırdamanın sorumlusu Rum Patrikhanesi’dir. Bu bağlamda, Yunanistan da varlığını Rum Patrikhanesi’ne borçludur. Tabi ki Yunanistan bunu hiçbir zaman yadsımaz. En kötü ekonomik şartlarda dahi Patrikhane’nin ihtiyaçlarını ve ayrılmış tahsisatlarını aksatmaz. Yunanistan bilindiği gibi büyük bir mali kriz ile karşı karşıyadır. Bu rağmen Papandreu’nun Yunanistan Başbakanı olduğundaki ilk icraatı, Rum Patrikhanesi’ne örtülü yardımı arttırmak olmuştu.

Ayrıca Rum Cemaati’nin buradan ayrılmamasını sağlamak için (İstanbul’da ve Gökçeada ile Bozcaada’da yaşamak şartı ile bağlanan) İstanbul’da yaşayan Rumlara üç ayda bir emekli maaşı ödenmektedir. 65 yaştan yukarı erkekler ile 60 yaştan yukarı “Hıristiyan” kadınlar “Rum Patrikhanesi’nin onayı” ile bu maaşı alabilmektedir. Ayrıca Gökçeada ve Bozcaada’da yaşayanlara da aylık olarak verilmek üzere “Yunanistan Sosyal Yardım ve Sosyal Sigorta Bakanlığı” bütçesinden ayrılmış maaş bulunmaktadır.

http://www.21yyte.org/tr/